Romantyzm nie narzucał sztuce jakichkolwiek reguł, dzieło miało być wybitne wtedy, gdy miało kształt odmienny od wcześniejszych rozwiązań, nie może być mowy o żadnej klasycznej zasadzie, czy naśladownictwu.

Romantyczna filozofia sztuki opierała się przede wszystkim na odrzuceniu klasycyzmu, dążeniu do jedności nauk, religii, i sztuki, wszystko to miało być łączone w poezję, w ten sposób zacierano wszelkie różnice pomiędzy gatunkami wypowiedzi, łączone je w jedno na przykład muzykę, taniec, malarstwo, poezję łączono w jedno dzieło, ponadto wierzono że prawdziwa sztuka rodzi się z natchnienia, chwili uniesienia twórcy, wyobraźni, dzięki której porusza on obszar niedostępny rozumowi, doświadczeniu, docierał do ukrytych prawd świata. Często także odwoływał się do świata wyobrażeń, mitów nie tylko greckich, ale takie sztuki i religijności ludowej. W sztukach plastycznych natomiast romantyzm sam w sobie nie jest stylem, odznaczał się on bowiem zbyt dużą różnorodnością cech formalnych.

Można jednak wskazać pewne cechy wspólne dla dzieł pochodzącej z owej epoki, są to na przykład widoczne akcentowanie uczuć, indywidualizm, subiektywność, nie uznawano również wszelkich norm, reguł oraz przepisów, panowała pełna swoboda twórcza. Sztuka romantyczna wyróżniała się używaniem środków wyrazu, twórczość miała wyrażać dramatyczność, wielkość, tajemnicę. Co za tym idzie wiązało się to głównie z zainteresowaniem historią, sztuką ludową, światem pozazmysłowym. Zaś w malarstwie pojawiały się niezwykle zaskakujące tematy od inspiracji klasycyzmem po barok i realizm. Architektura w zasadzie nie doczekała się jakiś własnych form, gdyż była różnorodna, oraz wielostylowa, bardzo chętnie naśladowano gotyk. Romantyzm to epoka wielkich kompozytorów choćby Szopena, Webera, czy Schuberta. Każdy z nich był na pewno niepowtarzalnym muzykiem. Łączyło ich na pewno niechęć od rygorów klasycznej kompozycji i dążenie do nadania dziełom możliwie jak największej ekspresji.