Placówka została napisana przez Bolesława Prusa, w tym utworze po raz pierwszy w naszej literaturze zostali przedstawieni chłopi nie tylko jako przedmiot troski wykształconych społeczników, ale także jako rzeczywista siła społeczna, która jest bardzo potrzebna. Twardo walczyli o byt, umieli przeciwstawić się wrogom, choć wciąż mocno byli zacofani i pogrążeni w schemat pańszczyzny i takiego myślenia, nie wierzyli w silna zmianę i potrzebę zreformowania, czy wszelkiej modernizacji swojej gospodarki.

Walczący przy tym samotnie, chłopi z Placówki pozostawieni własnemu losowi nie byli zdolni bowiem do współpracy, jakiegokolwiek zorganizowania się, czy wzajemnej pomocy. Zagrożeniem realnym była w powieści na pierwszym miejscu niemiecka kolonizacja, wszelkie wykupowanie przez przybywających na ziemie polskie w celu osiedlenia się tam na stałe Niemców mających ziemski majątek. Zatem bezbronni chłopi, pozbawieni możliwości pracy na rzecz dworu zostawali porzuceni i pozostawienie bez jakichkolwiek środków do życia, surowo zostało ocenione ziemiaństwo, które beztrosko pozbywało się dziedziczonych z pokolenia na pokolenie majątków.

Cały więc ciężar walki spoczął na barkach chłopów. Pamiętajmy, że w Placówce najważniejszy jest chłop, który walczył usilnie z całych sił walczył nie poddawał się. Do biednej, tradycyjnej wręcz polskiej wsi z tego utworu wdziera się z rozmachem nowa cywilizacja, rodząca się gospodarka kapitalistyczna, która zmienia odwieczne stosunki społeczne, oraz ekonomiczne, a co za tym idzie kształtuje nową kulturę. Taka reformacja rolna pociągnęła za sobą rozwarstwienie chłopskich gospodarstw pod względem majątkowym i powstanie na wsiach nowych dodajmy trudnych do rozwiązania konfliktów pomiędzy społeczeństwem.