Cech w trzynastym do osiemnastego wieku organizacja jaka jednoczyła przymusowo rzemieślników jednej lub też kilku pokrewnych specjalizacji na ternie miasta, która miała głównie na celu zapewnienie swoim członkom wyłączności produkcji od danych rzemieślników na jego obszarze, oraz miała pełne prawo do jego zbytu na tamtejszych rynkach, nie obejmowała jarmarków.

Cech czuwał również nad produkcją, wiadomo było że trzeba dbać o jej jakość, o zapewnienie w stu procentach na surowce ażeby niczego nie zabrakło w produkcji, spełniał także funkcję opiekuńcze, szkoleniowe, samopomocowe. Posiadaj monopol w danej produkcji w swoim mieście, obejmował on w zasadzie wszystkich producentów jacy występowali w danym mieście. Jeśli chodzi o główną kadrę cechu to byli to mistrzowie czyli majstrowie w swym fachu, mający obywatelstwo miejskie oczywiście właściciele warsztatów rzemieślniczych, w których zatrudniali odbywających tam praktyki uczniów, oraz czeladników. W hierarchii cechowej czeladnik zajmował niższą rangę takom pośrednią między mistrzem a uczniem.

Po kilkuletniej praktyce zdaniu potrzebnego egzaminu mistrzowskiemu, oraz po uiszczeniu odpowiedniej opłaty stawali się oni mistrzami. Na czele cechu stali starsi tak zwani cechmistrzowie, którzy wybierani byli spośród grona mistrzów na zgromadzeniu ogólnym. Mieli oni reprezentować cech wobec władz miejskich i państwowych, to właśnie oni zwoływali zebrania, zarządzali finansami. N a końcu wieku piętnastego rozpoczęły się procesy jakie miały na celu ograniczać dostęp do cechu nowym jego członkom, miało to nastąpić przez przedłużenie nauki, podnoszeniu opłat, oraz na ograniczeniu mistrzów. To wiązało się z dążeniem do zmniejszenia licznej wtedy konkurencji, oraz miało zapobiegać obniżce cen produkowanych wyrobów. Te działania spowodowały zwiększenie się liczby rzemieślników tak zwanych pozacechowych, którzy podejmowali na własną rękę działalność produkcyjną.

Przeciwko organizacji występowali także szlachcie, było to widać gdy zaczęli popierać rzemiosło pozacechowe w jurdydykach, czyli na własnym terenie, który zazwyczaj znajdował się na obrzeżach miasta. W dwudziestym wieku funkcje cechu stopniowo zaczęły ograniczać się do roli oragnizacyjno-samorządowej, oraz szkoleniowej. W roku 1934 utraciły one bowiem prawo do działalności gospodarczej, oraz do tworzenia związków cechu, w roku 1938 istniało ponad 3 tysiące takich organizacji.