Naturalizm jest to kierunek, który ukształtował się we Francji w drugiej połowie dziewiętnastego stulecia. Wywodził się przede wszystkim z prozy Gustawa Flauberta, wkład w to miała także filozofia pozywistyczna. Rzeczywistą twórczynią tego prądu jest jednak Emilia Zola.

Podstawowymi kierunkami jakie cechowały naturalizm jest zasadnicza cecha, która dążyła do specyficznego unaukowienia. Metoda ta dążyła do maksymalnego zbliżenia w literaturze do nauk eksperymentalnych, czy przyrodniczych. Literatura naturalizmu przyjęła z myśli Darwina koncepcję o byt poprzez walkę, gdzie nadawał swych bohaterom silne motywacje zachowań, a nawet życia wewnętrznego. Znaczyło to, że człowiek jest częścią przyrody, gdzie w pierwszej kolejności musi zaspokoić swoje potrzeby biologiczne, ażeby być szczęśliwym, co powodowało pesymistyczną wizję oceny rzeczywistości jaka nas otacza. Do tego pisarz bardzo obiektywnie i dość chłodno obserwował otaczające nas rzeczywistości, możliwie wiernie próbował dbać o wszelkie szczegóły, i wiernie naśladował je w utworze.

Naturalizm zajmował się przede wszystkim problematyką społeczną, gdzie interesował się sytuacją ludu, masowymi ruchami społecznymi, co owocowało głównie powieściami środowiskowymi. Powieści głównie zawdzięczały dzięki naturalizmowi wprowadzenie języka potocznego, co pozwalało na znaczne rozszerzenie dialogów, i można było ukształtować bohatera zbiorowego. Najbardziej znani europejscy naturaliści to Emilia Zola, Guy de Maupassant, oraz Gerhart Hauptmann.