Kalwini nazywamy tak wyznawców doktryny stworzonej przez Jana Kalwina. W samej Polsce pojawili się oni w połowie szesnastego wieku głównie w Małopolsce, gdzie zyskali wielu swoich zwolenników, zwłaszcza wśród szlachty, oraz magnaterii.

Nauka Kalwina była przez jego polskich wyznawców rozumiana w sposób liberalny i tolerancyjny, gdzie akcentowano głównie te treści doktryny, które miały służyć wzmocnieniu pozycji ekonomicznej i politycznej dla szlachty wobec protektorów w Koronie między innymi Leszczyńscy, Oleśniccy, oraz na Litwie na przykład Radziwiłowie. W roku 1554 zwołali pierwsze zebranie w Słomiankach, gdzie między innymi ustalili organizację kalwinizmu w Małopolsce.

Dążyli oni do uzyskania w państwie przewagi znacznej nad wyznaniem katolickim, jednakże na skutek konfliktów wewnętrznych, zakończonych w 1565 roku rozłamem i powstaniem braci polskich, ulegli osłabieniu, gdzie dalszy upadek ich znaczenia spowodowało zwycięstwo w siedemnastym wieku kontrreformacji. Zakładali liczne drukarnie, gdzie przez to przyczyniali się do rozwoju narodowego piśmiennictwa, organizowali szkolnictwo. W roku 1718 zostali pozbawieni prawa do zasiadania w sejmie, oraz trybunale, po czym utracili resztę wpływów politycznych. W roku 1768 pod znacznym naciskiem ościennych państw odzyskali swobodę wyznaniową.