W polskiej epoce romantyzmu działało paru godnych uwagi filozofów. Ich uwaga skupiała się głównie na teoriach narodu, dziełach historycznych, również zwracali uwagę na programy polityczne. Oczywiste jest, że punktem wyjścia, jest dla nich romantyczna krytyka oświeceniowego racjonalizmu.

W polskich propozycjach filozoficznych, które oczywiście przede wszystkim powstawały na emigracji dominowały wątki mesjanistyczne. Mesjanizm jest to przekonanie o bardzo głębokich korzeniach, które ukształtowały się w judaizmie, jako wyraz oczekiwań na pojawienie się wśród Żydów, jako narodu wybranego, Mesjasza, zwanego bożym wysłannikiem, który oswobodzi Izrael z niewoli i da mu panowanie nad światem. Podobne wyznania występowały później wśród narodów, które utraciły niepodległość i nie mogły jej odzyskać poprzez działania zbrojne. Siłą rzeczy zostawała tylko wiara w interwencję Boga, dzięki temu ożywała nadzieja, że cierpienia doznane staną się rodzajem pokuty, która poprzedzała odrodzenie. Mesjanizm religijny stawał się mesjanizmem społecznym, lub też narodowym.

Charakterystyczną cechą polskiego mesjanizmu, jest nie wątpliwie oparcie metafizyki na pojęciu duszy, Polska, oraz cały świat miały zostać zbawione za pomocą siły ducha, a nie walk. Józef Maria Hoene-Wroński zyskał znaczny rozgłos dzięki Mickiewiczowi, próbował bowiem stworzyć filozofię absolutną, którą tłumaczył jako zasadę wszechrzeczy, prawo do tworzeni, oraz postępu. August Cieszkowski był czołowym przedstawicielem filozofii czynu. Godnym uwagi filozofem był także Andrzej Towiański, który był człowiekiem wykształconym, twierdził, iż prawdę o losach świata może wyjaśnić mu tylko sam Bóg, gdzie powierzył on mu misję głoszenia prawdy, przepowiedni.