Bracia polscy był to tak zwany radykalny odłam, reformacja w Polsce, która ukształtowała w latach 1562-1565 występowała na tle rozłamu w Kościele kalwińskim, nazwali zostali przez swoich przeciwników arianami, a w siedemnastym wieku socynianiami, nazwa wywodził się od przywódcy Fausta Socyna.

Jeśli chodzi o sprawy religijne stali oni na stanowisku antytrynitaryzmu, które polegało na odrzuceniu mity o jednym Bogu w trzech osobach, jeśli chodzi o stosunki w sferze społecznej opowiadali się oni za pokojowym nurtem anabaptystów, wysuwali program przebudowy ustroju jaki panował w ówczesnych czasach. Najbardziej znanymi przedstawicielami braci polskich byli Marcin Czechowicz, Piotr Giezek, oraz Grzegorz Paweł z Brzezin. Byli oni nakłaniani do zniesienia pańszczyzny, oraz do tego ażeby chłopi się poddali, wysuwali oni postulaty które miały dążyć do ograniczenia władzy świeckiej, występowali przeciwko wojną panującym w owych czasach.

Na końcach wieku siedemnastego bracia polscy liczyli w kilkudziesięciu wspólnotach po 100-200 osób, grupki pojawiły się przede wszystkim w Małopolsce i na Wołyniu, ich główny ośrodek stanowił Raków było to zamknięte gimnazjum, te miasto miało posłużyć jako wzór wprowadzającego w życie ideałów. Innym ważnym dla nich centrum był Pińczów. W późniejszych okresach rozwinął się umiarkowany nurt braci polskich tak zwany szlachecki, był on bowiem bardziej realistyczny, reprezentowany był przez Szymona Budnego, a następnie przez Socyna. Ich kres nastąpił na sejmie w roku 1658 roku, gdzie sejm nakazał im w ciągu trzech lat przejść na wiarę katolicką, lub opuścić kraj.